Έίχα κάποιον καιρό να γράψω στο forum,και αυτό διότι προσπαθούσα να χωνέψω ένα περιστατικό που συνέβει τον Νοέμβρη που μας πέρασε.Στις έξι του Νοέμβρη πέθανε ένας πρώτος ξάδερφος του πατέρα μου στον Ίασμο της Θράκης,οπότε στις 7 πήγαμε για την κηδεία.Ο θείος μου αυτός είχε τρεις γιούς,τον Κ. 13 χρόνων,τον Ι. 6 χρονών και τον Π. 2 χρονών.Φτάσαμε στον σπίτι,οι καθρέπτες όλοι καλυμένου ως έχει το έθιμο,πήγαμε στην κηδεία,στον καφέ και γυρίσαμε στο σπίτι του αποθανόντος.Ήταν κατά τις 11 και 30 όταν με τρόμο ανακαλύψαμε ότι ο μικρός Ι. ο ξάδερφος μου έλειπε από το σπίτι.Πανικός επικράτησε.Ξεχυθήκαμε όλοι για να τον ψάξουμε.Έπειτα από μιάμιση ώρα ψαξίματος μου περνά η φριχτή ιδέα να ψάξω στο νεκροταφείο.Φτάνω λοιπόν στο παλαιό νεκροταφείο καμιά τριακοσαριά μέτρα από το χωριό,σπρώχνω την σκουριασμένη καγκελόπορτα και αρχίζω να κατευθύνομαι προς τον φρεσκοθαμμένο θείο μου.Αυτό που αντίκρυσα ήταν ένα θέαμα συνάμα φριχτό και υπέροχο.Ο μικρός Ι. μόνο με τις πυτζαμούλες του,ξαπλωμένος,κοιμόμενος, δίπλα από το φρέσκο χώμα όπου κείτονταν ο πατέρας του.Πήγα δίπλα του και όπως έσκυψα για να τον σηκώσω άγγιξα το χώμα,που όπως μου φάνηκε ήταν θερμό(ενώ είχαμε 3 βαθμούς Κελσίου) και ευωδίαζε.Ομολογώ πως δάκρυσα,σήκωσα αργά τον μικρό,και τράβηξα προς το αμάξι,μόλις πέρασα την σκουριασμένη απ'τον χρόνο καγκελόπορτα της θλίψεως,τα φώτα τρεμόπαιξαν,ήταν κάτι σαν αποχαιρετιστήριο νεύμα.Μειδίασα και μπήκα στο αμάξι...