Slender Man στην Ελλάδα?

Ονομάζομαι Γιώργος και είμαι 20 ετών. Η παρακάτω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή και είναι μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη.

Καλοκαίρι 2011. Ο κολλητός μου φίλος (θα τον πούμε Π) έχει ενα εξοχικό σπιτάκι σε ένα χωριουδάκι στην Κέρκυρα, την Κάτω Κορακιάνα. Εκεί ζεί ο θείος του μόνος του. Αποφασίσαμε λοιπόν με τον Π και τον κοινό μας φίλο, Γ να πάρουμε το πλοίο και να πάμε Κέρκυρα για κανα δυο βδομάδες. Κοντά στην Κέρκυρα βρίσκεται ενας (πλέον) τουριστικός συνοικισμός, ο Ύψος. Δεύτερη μέρα λοιπόν και αφού είχαμε τακτοποιηθεί στο σπίτι του θείου του Π, τον παρακαλέσαμε να μας πετάξει με το αγροτικό του στον Ύψο το απόγευμα για να επισκευτούμε εναν Ξάδερφο του Π που έχει μια ταβέρνα εκεί αλλά και να τσεκάρουμε τις τουρίστριες. Όλα ωραία και καλά λοιπόν μέχρι που έπεσε το βράδυ και με τους κολλιτούς μου κάτσαμε σε ενα Ιρλανδικό (ναι Ιρλανδικό) μπαράκι.

Ώς ξενέρωτος της παρέας δεν πίνω, δεν καπνίζω και γενικά δεν απολαμβάνω την φασαρία των εν λόγω μαγαζιών. Πήγε 12 η ώρα και τα φιλαράκια μου αρχίσανε τα σουξου μουξου με κάτι Γαλλίδες τουρίστριες και όλοι μαζί γίνανε πίτα απο το αλκοόλ. Το αρχικό πλάνο ήταν να μας πάρει ο Ξάδερφος του Π και να μας πάει στην Κάτω Κορακιάνα με το τζίπ του αλλα ο Π και ο Γ του είπαν οτι θα πάμε μονοι μας γιατι θα κάτσουμε μέχρι αργά. Αφού είδα και απόειδα πήρα την απόφαση να κατηφορίσω μόνος μου για την κάτω Κορακιάνα καθώς οι δικοί μου μάλλον θα καθόντουσαν μέχρι το πρωί εκεί.

Καθώς απομακρύνθηκα απο τον Ύψο βρέθηκα σε ενα χωματόδρομο που οδηγούσε σε ένα δασάκι απο το οποίο έμπαινες προς τον δρόμο για Κ. Κορακιάνα. Καθώς περνούσα το δασάκι άκουγα κάποιους περίεργους ήχους απο πίσω μου. Τα χρειάστηκα γιατί σκέφτηκα πως θα ήταν τίποτα άγρια σκυλιά. Δεν γύρισα να κοιτάξω και συνέχισα κανονικά τον δρόμο μου. Βγήκα απο το δασάκι και τότε τα χρειάστηκα για τα καλά. ένα πετραδάκι κύλισε μπροστά στα πόδια μου λές και κάποιος το κλώτσησε περπατώντας πίσω μου. Προχώρησα λίγο στο στενό και έρημο χωματόδρομο αλλα δεν άντεξα και γύρισα να δω τι έπαιζε πίσω απο την πλάτη μου. Το θυμάμαι και ανατριχιάζω.

Σε απόσταση μόλις 5-6 μέτρων βρισκόταν η φιγούρα ενός άντρα (μάλλον) πάρα πολύ λεπτού αλλα και πολύ ψηλού. Σίγουρα πάνω απο 2 μέτρα. Πολύ ψηλός και πολύ λεπτός. Φορούσε μάυρο παντελόνι και μαύρο σακάκι με ένα λευκο πουκάμισο απο μέσα το οποίο στόλιζε μια κόκκινη γραβάτα. Πολυ λεπτομέρεια θα μου πεις αλλα πλέον το μάτι μου είχε εξοικειωθεί στο σκοτάδι αφου κατα την όλη διαδρομή περπατούσα στα σκοτάδια μεσα στο δασάκι. Το πιο ανατριχιαστικό όμως είναι οτι το προσωπό του δεν φαινόταν! Ίσως να φταίει το σκοτάδι αλλά ενω μπόρεσα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να τσεκάρω τι φορούσε, δεν μπορούσα να διακρίνω τα χαραχτηριστικά του προσώπου του. Το(ν) κοίταξα καλά καλά και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν οτι πρόκειται για κάποιον κλέφτη ή δολοφόνο η και τα δύο. Τότε ήταν που πρόσεξα οτι δεν φαινόταν τίποτα στο πρόσωπό του. Όντας λάτρης του υπερφυσικού γνώριζα για το θρύλο του Slender Man αλλά το είχα πάρει σαν αστείο αφού είδα και το video game που έχουν βγάλει με αυτό το πλάσμα. Kοκάλοσα. Άρχισα να πηγαίνω με την όπισθεν. Τα μάτια μου ήταν καρφομένα πάνω του καθώς σιγά σιγά απομακρυνόμουν. Γύρισα απότομα και άρχισα να τρέχω.

Έφτασα Κάτω Κορακιάνα τρέχοντας (να γιατί συμφέρει να μην καπνίζεις) και λαχανιασμένος όπως ήμουν κοντοστάθηκα. Λέω, ας γυρίσω κι ότι γίνει. Γύρισα και δεν υπήχε κανείς. Ο εν λόγω Slender Man δεν με ακολούθησε. Ανακουφισμένος αλλά πάντα προετοιμασμένος έφτασα στο σπίτι του θείου του Π. Είχε αφήσει το κλειδί της κάτω πόρτας κάτω απο ένα τούβλο έτσι ωστε να μην τον ξυπνήσουμε όταν θα γυρνάγαμε. Ευτυχώς που ο Π μου το είχε πεί αλλιώς θα έσπαγα την πόρτα. Μπήκα στο σπίτι, ξεντύθηκα και έπεσα στο κρεββάτι αφου έκλεισα όλες τις μπαλκονόπορτες για καλό και για κακό.

Αρκετά αναίσθητος όπως ήμουν και είμαι, μετά απο λίγη ώρα ξεψυχησα. Όταν ξύπνησα το πρωί βρήκα τους κολιτούς μου να ροχαλίζουν στα διπλανά κρεββάτια. Στην κουζίνα βρήκα τον θείο του Π ο οποίος μου είπε πως μάζεψε τους άλλους δύο απο το μπάρ στη 1 το πρωί. Σάστισα. Στη 1 είχα φύγει εγώ. Και έκανα τουλάχιστον μιάμιση ώρα να φτάσω Κάτω Κορακιάνα. Λογικά οι άλλοι έπρεπε να είχαν ηδη γυρίσει αφου με αμάξι η απόσταση καλύπτεται σε μισή ώρα. Μάλιστα ο θείος του Π μου είπε πως όταν γύρισε με τους άλλους 2 εγώ έλειπα γιαυτό και με έψαξε στο δάσος. Δεν με βρήκε και μόλις γύρισε σπίτι με είδε να κοιμάμαι. Περίεργα πράγματα. Αφού εγώ όταν γύρισα σπίτι δεν βρήκα τους κολλητούς μου (κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο). Δεν είπα τίποτα και για πολύ καιρο κράτησα το στόμα μου κλειστό.

Πρόσφατα μίλησα στον Π για το γεγονός (με τον Γ δεν μιλάμε πια για λόγους προσωπικούς) και μου είπε πως κανένας στην Κάτω Κορακιάνα η στα γύρω χωριά δεν ντύνεται έτσι. Αλλά αφου δεν είχα πιεί δεν γίνεται να είχα παραισθήσεις! Περίεργα πράγματα.

Αναρωτιέμαι εάν κανείς άλλος είχε κάποια παρόμοια εμπειρία γιατι δεν μπορεί κανείς να καταλάβει πόσο φοβήθηκα αν δεν το έχει βιώσει κι ο ίδιος. Σίγουρα δεν θα κατεβάσω το video game.

Slender Man? Φαρσέρ? Παραίσθηση? Και αυτό με τα παράλογα του χρόνου? Έχει κάποια σχέση? Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ καθώς εάν ξαναπάω Κέρκυρα θα μείνω σε ξενοδοχείο στον Ύψο και ούτε καν θα κοιτάξω τον δρόμο προς Κάτω Κορακιάνα.

Ευχαριστώ που μου επιτρέψατε να μοιραστώ την εμπειρία μου.